Prof. Gabriel Florence
Gabriel Florence werd op 21 juni 1886 in de Elzas geboren. Hij was hoogleraar biologische en medische scheikunde aan de Universiteit van Lyon en lid van het Franse Nobelcomité.
Tijdens de Duitse bezetting zette hij zich in voor zijn Joodse collega’s. Eind 1943 sloot Gabriel Florence zich aan bij het Comité Médical de la Résistance, een organisatie waarin medici gezamenlijk actief waren in het verzet.
Op 4 maart 1944 werd hij door de Gestapo gearresteerd. Gabriel Florence werd eerst naar de gevangenis Montluc bij Lyon gebracht en op 7 juni 1944 overgebracht naar het concentratiekamp Neuengamme. Vanwege zijn goede kennis van het Duits werd hij als vertaler ingezet.
Eind juli 1944 werd hij door de SS ingedeeld bij de ziekenbarak. Na de aankomst van de twintig kinderen had hij de taak hun medische dossiers bij te houden en in het laboratorium onderzoek uit te voeren. Gabriel Florence probeerde de tuberkelbacillen door te koken te doden voordat ze aan de kinderen werden geïnjecteerd.
De voormalige gevangene Paul Weißmann, die eveneens in de ziekenbarak werkte, herinnerde zich later zijn laatste ontmoeting met Gabriel Florence op de avond vóór diens moord:
„[Hij] pakte zijn paar bezittingen bij elkaar. Voordat hij het ziekenbarak verliet, schudde hij ieder van ons de hand met een ‘Au revoir’, maar tegen mij zei hij zacht: ‘Ik geloof niet in een weerzien.“
Simone Florence, die al vroeg van voormalige medegevangenen over het lot van haar man had gehoord, spande zich in 1949 in voor een strafvervolging van Kurt Heißmeyer.
In 1953 werd prof. Gabriel Florence postuum onderscheiden met de Henri-Labbéprijs voor biochemie van de Académie des Sciences van het Institut de France voor zijn medische onderzoek.